Rozdział ósmy

Każdy człowiek miał w swoim życiu choć jeden moment, gdy zwracał się do Boga z myślą: „Dlaczego właśnie ja?”

Haruno Sakura w ostatnim czasie miała takich momentów podejrzanie zbyt wiele. 

Dla przykładu, teraz w jej pokoju stali: mężczyzna, który odrzucił kiedyś jej miłość i ten który do miłości ją zmuszał. 

Nie zdając sobie z tego sprawy, zacisnęła rękę na nadgarstku Sasuke. Uchiha z kolei spojrzał na przybysza nieprzychylnie i warknął:

- Kim jesteś?

- Więc ci nie powiedzieli? Jakie to okrutne Sakura. Nie było mnie tylko rok i już kogoś sobie znalazłaś. Jestem jej narzeczonym - dodał tym razem zwracając się bezpośrednio do Sasuke.

Brunet zmarszczył brwi, nie rozumiejąc sytuacji.

- Byłym narzeczonym - syknęła Sakura cicho, wyraźnie podkreślając słowo „byłym”. 

Sasuke delikatnie - choć z lekką trudnością - uwolnił się z żelaznego uścisku Sakury, wyminął ją i stanął pomiędzy nią a irytującym samozwańczym narzeczonym.

- Czego chcesz? Nie widzisz, że nie jesteś tu mile widziany?

Na twarz Takeshiego wystąpiła furia.

- Nie jestem? To jest moja kobieta! Mam prawo tu przyjść kiedykolwiek zechcę!

Sasuke wypuścił ze świstem powietrze. Być może zawsze ignorował dziewczyny i często chłodno się do nich odnosił, ale nigdy nie pozwoliłby sobie na wypowiedzenie takich słów. W domu zawsze wpajano mu, by mieć szacunek do kobiet. Mimo, iż nie zawsze się do tego stosował, wiedział, że uznanie jakiejkolwiek dziewczyny za swoją własność, było równoznaczne z całkowitym pozbawieniem jej godności. 

Złapał Takeshiego za poły koszuli i wypchnął go z domu. 

- Zostań tu - rzucił na odchodnym do Sakury i ruszył ku leżącemu na ziemi idiocie. 

Stanął nad nim i obdarzył go najbardziej lodowatym spojrzeniem na jakie było go stać. Nie bez satysfakcji zauważył lekkie drżenie jego ciała i niepewny wzrok. 

- Nie waż się do niej zbliżać - warknął Sasuke, uruchamiając sharringna i doprowadzając Takeshiego na skraj rozpaczy.

Jednak chwilę później prześladowca Sakury, spojrzał na niego nieco bardziej zdecydowanie, choć w jego oczach wciąż można było dostrzec cień strachu.

- Mój ojciec na pewno...

Sasuke ponownie złapał go za koszulę, przerywając mu w połowie zdania. Zbliżył swoją twarz do jego i odpowiedział najbardziej wypranym z emocji głosem, jaki kiedykolwiek wydobył się z jego gardła:

- Użyj swojego ojca jako wymówki  jeszcze jeden raz, a możesz być pewny, że twoim kolejnym przystankiem w podróży będzie szpital. Mam gdzieś kim jest twój ojciec. Jedynie Hokage ma nade mną władzę. A wiesz czego nauczyłem się, podczas mojej małej nieobecności w Konoha? - zniżył swój głos do złowieszczego szeptu. - Finezyjnej sztuki tortur. Łamanie kości jedna po drugiej jest naprawdę fascynującym doświadczeniem. Bynajmniej nie dla tych, którzy mają je łamane. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach takie osoby zaczynają błagać o śmierć przy jedenastej kości. Czy chcesz sprawdzić czy zaliczasz się do tego jednego procenta?

- N-nie możesz, jestem sy...

- Czy nie powiedziałem tego wyraźnie? - przerwał mu. - To kim jest twój ojciec obchodzi mnie tak bardzo jak to, co jadł nasz ukochany Hokage na śniadanie. Dla wyjaśnienia, gówno mnie to obchodzi. Chcesz ze mną wygrać? Pokonaj mnie w walce na umiejętności, a nie na nazwiska.

Sasuke odepchnął go, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę domu Sakury. Mimo, że rozsadzany od środka złością, nie zwracał uwagi na rzucane w jego kierunku przekleństwa. Przebył całą drogę w kilku większych susach i przystanął w drzwiach, widząc kulącą się pod ścianą postać. Zawahał się tylko przez chwilę, po czym wyminął ją i skierował się do kuchni, ignorując ją całkowicie. Niańczenie rozhisteryzowanych dziewczyn nie należało do jego obowiązków.
Opadł ciężko na kuchenne krzesło i westchnął cicho. Sakura zachowywała się jak całkowicie inna osoba. Czy to naprawdę była ta sama dziewczyna, która jeszcze niedawno atakowała go przy każdej możliwej okazji? Przecież ten cały Takeshi był słaby. Pokonałaby go bez problemu! Sasuke zagryzł w zamyśleniu wargę.

Co takiego wydarzyło się podczas jego nieobecności?

Sakura weszła niepewnie do kuchni.

- Co z Takeshim? - wyszeptała.

- A jak myślisz? Tak słabego przeciwnika pokonałbym ze związanymi rękami. Nawiasem mówiąc - dodał po namyśle - jak to się stało, że tylu ludzi ochrania cię przed twoim byłym? - zapytał ironicznym głosem.

Dziewczyna zacisnęła usta w cienką linię.

- Znowu nie zamierzasz odpowiadać? Jedna z zagadek i tak została rozwiązana.

- Nie lekceważ go - powiedziała cicho.

- Ha? Czy ty sobie żartujesz?

- Być może jest fizycznie słaby, ale to nie zmienia faktu, że jest cholernie wpływowy. Ma ludzi, który wykonają za niego robotę o wiele lepiej. A po za tym, nie podda się tak łatwo.

Spojrzał na nią kątem oka. Sakura była nienaturalnie blada i niespokojna. Po dokładniejszych oględzinach można by zauważyć lekko drżące dłonie i urywany oddech. Coś było wyraźnie nie tak.

Wtedy do Sasuke przyszło zrozumienie. Już wtedy, gdy dziewczyna z Suny rozmawiała z Sakurą, ta dziwnie zareagowała po usłyszeniu imienia swojego ex-chłopaka. Czy cała ta sprawa miała jakiś wpływ na drastyczną zmianę charakteru Haruno?

Być może.

Jeżeli było to związane z Takeshim, musiało to być coś na tyle poważnego, że znalazło się  w aktach Konoha.

Sasuke zamierzał to sprawdzić.

- O której będzie koniec mojej warty?

- O siódmej - burknęła Haruno, przekonana, że Uchiha wyraża w ten sposób, że ma dość jej towarzystwa.

Czyli miał spędzić tu noc.

- Gdzie mam spać?

~*~

Kręcił się niespokojnie, nie mogąc znaleźć odpowiedniej pozycji do snu. Miał takie dziwne przeczucie, że coś jest nie tak.

I wtedy dom przeszył przeraźliwy krzyk.

Sasuke zerwał się z łóżka i najszybciej jak potrafił wystrzelił w kierunku pokoju Sakury.

Wpadł do środka jak burza i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu namolnego byłego Sakury. Ze zdziwieniem spostrzegł, że nikogo tam nie ma. Spojrzał w stronę łóżka, po czym podbiegł do zalanej łzami, rzucającej się w spazmach bólu Haruno. Złapał ją za ręce i przyszpilił je do posłania w żelaznym uścisku.

- Sakura! - krzyknął. - Sakura, obudź się!

Dziewczyna rozwarła gwałtownie oczy, z trudem łapiąc oddech. Spojrzała na niego wzrokiem tak przepełnionym bólem i przerażeniem, że Uchiha machinalnie uwolnił jej ręce. Zaraz strach Haruno przeobraził się w zmieszanie, gdy zauważyła kto nad nią stoi. Wstydziła się, że zobaczył ją w tym stanie i nie miała pojęcia jak się zachować.

Podobnie czuł się Sasuke. Czy miał wyjść? Pozwolić, żeby uspokoiła się na własną rękę? Zaraz odrzucił ten pomysł. Niezbyt dobrym wyjściem było zostawianie jej samej w takim stanie.

Zacisnął wargi w cienką linię, podjąwszy decyzję.

Delikatnie i bardzo niezręcznie uniósł ją i przytulił do swojej piersi, wiedząc, że właśnie dopuścił się czynu, którego będzie żałował przez resztę swojego życia. 

Oczy Haruno Sakury rozwarły się w szoku.

Co do licha się tu wyprawiało? 

Całkowicie zapominając o dręczącym ją jeszcze chwilę temu koszmarze, zauważyła, iż uścisk Uchihy jest daleki od tego o jakim kiedyś marzyła. Ramiona bruneta oplatały ją tak nienaturalnie i niezręcznie, że zaczynało jej się robić niewygodnie. Uchiha Sasuke był totalnie nieprzyzwyczajony do czułości, a jej wygięty pod dziwnym kątem kark, który zaczynał jej powoli drętwieć, wyraźnie ją o tym fakcie informował. 

Sakura westchnęła cicho i lekkim, aczkolwiek stanowczym ruchem odsunęła go od siebie.

- Wybacz, ale chciałabym być teraz sama - powiedziała, ledwo powstrzymując się od parsknięcia śmiechem. Twarz Sasuke wyraźnie pokazywała, że jeszcze chwilę temu podjął najgorszą decyzję w swoim życiu i właśnie głęboko jej żałował. Wstał i nie wypowiadając ani jednego słowa, wyszedł z pokoju, głośno trzaskając za sobą drzwiami.

Haruno wcisnęła głowę w poduszkę i zaśmiała się głośno. Gest Uchihy zdecydowanie poprawił jej humor.

***

Krótko, ale to już chyba u mnie normalne :)

Trochę  się wahałam jak opisać ostatnią scenę. No wiecie, nie lubię tego całego rzygania tęczą (zwłaszcza jeśli chodzi o sceny z Sasuke).

Za to znalazłam coś dla was xDD Znalazłam trochę fajnych rzeczy na tumblrze :D

Zemsta Sakury ^^