Rozdział dwudziesty czwarty

Pokój Sakury zdecydowanie potrzebował odnowienia. Łóżko, mały stolik i krzywe krzesło nie były bynajmniej wymarzonym wyposażeniem. Ściany były w niezwykle przygnębiającym szarym kolorze, perfekcyjnie wpółgrając z jej obecnym humorem. Leżała na łóżku, wpatrując się tępo w sufit. Właśnie skończyła śniadanie i wiedziała, że za moment ktoś przyjdzie, żeby zaprowadzić ją do rannych członków Fukushu. Z tego co usłyszała, posiadali coś na kształt dużej sali szpitalnej. Nie było mowy o żadnym pomieszczeniu przystosowanym do przeprowadzenia operacji. Wszyscy chorzy byli zebrani w jednym pokoju, bez znaczenia w jakim stanie zdrowotnym się znajdowali. 

Usłyszała ciche pukanie, więc zwlekła się leniwym ruchem z posłania i z miną męczennika otworzyła drzwi. O dziwo, nie był to Hibiki, który przynosił jej zawsze jedzenie i prowadził ja tam, gdzie powinna się znaleźć. W progu jej pokoju stała dość niska kobieta, o wielkich niebieskich oczach i długich falowanych blond włosach. Śniada cera i nieco wyniosłe spojrzenie nadawały jej wyglądu egzotycznej władczyni, której miejsce było na pustynnym tronie a nie w podziemnej dziurze. 

- Nazywam się Kimiko - odparła głosem, w którym można było wyczuć nutkę irytacji. Sakura uśmiechnęła się pod nosem. Nawet imię blondynki idealnie oddawało jej wygląd. Kimiko czyli szlachetna, wysoko urodzona. 

- Sakura - odpowiedziała krótko z czystej uprzejmości. Kimiko z pewnością wiedziała z kim ma do czynienia. - Idziemy do lecznicy?

Kobieta pokiwała głową i wskazała jej ręką drogę. Chwilę później wyjęła z kieszeni rękawiczki i maseczki chirurgiczne, podała jeden komplet Haruno i drugi od razu założyła na siebie.

- Zakładamy już teraz?

- Sytuacja w lecznicy jest dość... nieprzyjemna. - Głos Kimiko był stłumiony przez założoną maseczkę. - Lepiej będzie przygotować się już wcześniej.

- Co masz na myśli?

- Nasz wspaniały przywódca ma tendencję do zapominania o podstawowych zasadach bezpieczeństwa, dlatego mimo moich protestów, nie widzi problemu w zorganizowaniu jednego pomieszczenia dla osób ciężko chorych i tych z niewielkimi ranami. - Przystanęła przed drzwiami wyglądającymi tak jak wszystkie inne. Sakura nie miała pojęcia jak ludzie znajdują drogę w tym miejscu.

Kimiko otworzyła powoli drzwi, a Haruno zamarła zszokowana zapachem zgnilizny i potu, jaki w nią uderzył. Wkładając wielki wysiłek w to, żeby nie zwymiotować ramenem zjedzonym na śniadanie, weszła niepewnie do środka i z niedowierzaniem spojrzała na panujący w pomieszczeniu obłęd. 

Łóżka były ściśnięte tak, że pacjenci mogli przeturlać się na posłanie sąsiada, bez spadania na podłogę. Wszyscy, dosłownie  WSZYSCY byli pokryci ropnymi krostami, które sądząc po ich minach sprawiały im niewiarygodny ból. Ale tym co wstrząsnęło nią najbardziej był wszechogarniający brud. Sakura z obrzydzeniem odklejała podeszwę swojego buta, która przywierała do podłogi z każdym jej krokiem. Zauważyła również jeden istotny fakt.

- Jesteś tu sama? - zapytała patrząc zszokowana na Kimiko.

Kobieta potrząsnęła głową.

- Jest tu jeszcze jeden medyk, ale bardzo rzadko przychodzi.

Sakura poczuła nagły przypływ sympatii do tej drobnej blondynki. Mogła wziąć przykład z owego mężczyzny i omijać to miejsce szerokim łukiem, a jednak postanowiła zostać.

- Czy przywódca zdaje sobie sprawę z tego co tutaj się dzieje?

- Mówię mu o tym za każdym razem, gdy go widzę, ale nigdy się tutaj nie zapuszczał i pewnie sądzi, że przesadzam.

Sakura westchnęła ciężko. 

- Musimy z nim porozmawiać. Dobrze wiesz, że w ten sposób nigdy nie wyzdrowieją.

Kimiko spojrzała na nią z niedowierzaniem.

- Myślisz, że wysłucha co mamy do powiedzenia?

Sakura zaśmiała się.

- Nie tylko wysłucha, ale jeszcze podziękuje, gdy skończymy.

~*~

- Nie ma mowy.

Sakura zacisnęła ręce w pięści, czując ogarniającą ją chęć do rozwalenia czegoś albo kogoś. A najlepiej czegoś na kimś. 

- O nie, mój drogi. Nie będziemy się tak bawić - warknęła do Asamiego, nie przejmując się oburzonymi okrzykami jego podwładnych, w tym Kimiko, która patrzyła na nią jakby postradała zmysły. Jedynie Sasuke zachował swoją maskę obecności, choć Sakura mogłaby przysiąc, że dojrzała w jego oczach błysk rozbawienia. - Chcesz, żebym wyleczyła twoich ludzi i jednocześnie nie zapewniasz potrzebnych mi do tego środków. Równie dobrze możesz mnie już wypuścić. Przykro mi bardzo, ale wyczerpałam limit cudów na ten tydzień, gdy powstrzymywałam się od zamordowania Uchihy.

Asamiego nie rozbawiła jej anegdota. Wzruszyła na to ramionami. Nie wszyscy mogą posiadać tak wyszukane poczucie humoru jak ona.

- Mam udostępnić ci piętnaście sal, które trzeba poddać całkowitej kwarantannie - prychnął rzucając jej wyniosłe spojrzenie. - To awykonalne.

Wzruszyła ramionami.

- Szczerze? Gówno mnie obchodzi w jaki sposób to zrobisz. Możesz równie dobrze poszukiwać nowej siedziby jeśli nie masz wystarczająco dużo miejsca. Cała ta sytuacja jest tylko i wyłącznie twoją winą. Zlekceważyłeś zagrożenie, chociaż twoja podwładna wielokrotnie cię o nim powiadamiała - wskazała ręką w stronę Kimiko. Masz teraz dwa wyjścia. Zapewnić mi te sale albo zabić wszystkich chorych. Zapewniam cię, że niewiele trzeba, żeby choroba rozniosła się po całej siedzibie, a wtedy nawet ja nie dam rady wam pomóc. Wybór należy do ciebie, przywódco - wycedziła, po czym bezceremonialnie odwróciła się do niego plecami i wymaszerowała z pomieszczenia. 

Jak wkrótce się przekonała, nie był to najlepszy pomysł. Rozejrzała się dookoła i westchnęła ciężko. Nie miała pojęcia w którą stronę jest jej pokój. Czy wszystkie korytarze musiały tu wyglądać tak samo? Wszędzie te same drzwi w kolorze ciemnego brązu i zawieszone na białej - bo chyba ten kolor przebijał się przed brud - ścianie pochodnie. Ruszyła niepewnie naprzód, mając nadzieje, że to właściwa droga, ale przystanęła czując za sobą znajomą chakrę. Kimiko zrównała się z nią krokiem i złapała za ramię, przyśpieszając i ciągnąc ją za sobą. Skręcały w kolejne korytarze tyle razy, że Sakura poddała się w próbie zapamiętania drogi. Gdy w końcu przystanęły, Haruno spojrzała na kobietę z podziwem i zadała nurtujące ją pytanie:

- Jak znajdujesz tutaj dro...

- Zgodził się - wyszeptała gorączkowo Kimiko i rozejrzała się wokół, jakby chciała się upewnić, że nikt ich nie podsłuchuje. - Przydzieli nam sale.

Sakura pokiwała tylko głową. Domyślała się, że Asami się zgodzi. Mógł albo pozwolić rozprzestrzenić się zarazie albo zabić chorych, co bez wątpienia wzbudziłoby niepokój w szeregach Fukushu. Kto chce podążać za przywódcą, który bez mrugnięcia okiem morduje własnych ludzi?

- Spodziewasz się ogona? - zapytała Sakura. - Zachowujesz się jakbyś spodziewała się, że ktoś będzie cię śledził.

Kimiko skrzywiła się tylko. 

- Jutro rano sale będą gotowe. - Sakura zdziwiła się na szybką zmianę tematu, ale nic nie powiedziała. To nie była jej sprawa. - Jutro rano musimy zając się przenoszeniem pacjentów. Przywódca ma przydzielić nam kogoś do pomocy.

~*~

Sakura roześmiała się głośno, gdy zobaczyła kto idzie w jej kierunku.

- Jesteś aż tak bezużyteczny, że odesłali cię do transportowania pacjentów?

Sasuke posłał jej chmurne spojrzenie.

- Mieli jakąś ważną naradę i nie chcieli mnie w pobliżu.

Roześmiała się ponownie.

- Ach te wymówki.

Podała mu rękawiczki i maseczkę. 

- Żadnego bezpośredniego kontaktu z pacjentem i mam nadzieję, że nie jesteś przywiązany do ciuchów, które masz teraz na sobie.

- Dlaczego?

- Będziesz musiał się ich pozbyć.

Sasuke spojrzał na nią z uniesioną brwią, dając jej do zrozumienia jak dwuznacznie zabrzmiała jej wypowiedź. 

- Z powodu zarazy - wysyczała, czując jak na jej policzki występują czerwone plamy.

Ten moment na przyjście wybrała sobie Kimiko, która przywitała Sasuke skinieniem głowy, a Sakurze rzuciła rozbawione spojrzenie. Haruno zirytowana tym masowym zamachem na jej godność burknęła nieprzyjemnym głosem:

- Przygotowałaś listę?

Kobieta pokiwała głową i odczytała pierwsze trzy nazwiska i sale, do których mają trafić. Weszli do lecznicy, a Sakura z satysfakcją obserwowała jak Sasuke krzywi się od zapachu, powstrzymując odruch wymiotny. Poczekała aż Kimiko opuści salę z pacjentem, przytrzymując jej przy tym drzwi, po czym podeszła do Sasuke i szepnęła:

- Musimy porozmawiać.

Skończył się czas na żarty i docinki. Musieli wrócić do rzeczywistości. Rzeczywistości, w której byli więźniami. Trzeba było się zastanowić jak zdjąć z Sasuke wiążące jutsu i ustalić plan ewentualnej ucieczki. Do tego dochodziła jej rozmowa z Hibikim i dziwna znajomość Yuwako z Sasuke. Kobieta spoglądała na niego z irytacją pomieszaną z zainteresowaniem, co z jakiegoś powodu działało Sakurze na nerwy. Tak, zdecydowanie musieli porozmawiać.

~*~

Sakura kładła się właśnie do łóżka, gdy wyczuła chakrę Sasuke przed swoim pokojem. Uchiha otworzył drzwi i wślizgnął się do środka bezszelestnie. Widząc ją pod kołdrą, zrzucił buty i bez żadnego zaproszenia władował się na łóżko, zabierając jej prawie całą kołdrę. Spojrzała na niego wściekła.

- Co ty najlepszego wyprawiasz?

- Jest mi zimno. - Wzruszył ramionami jakby nigdy nic. - Spędziłem pięć godzin na dworze.

Sakura przyjrzała mu się uważniej, zauważając lekkie drżenie, które próbował za wszelką cenę powstrzymać. Z cierpiętniczą miną oddała mu resztę swojej kołdry i bez ogródek zaczęła:

- Dzieje się coś o czym nie wiedzieliśmy.

- To nic nowego - burknął, ale Sakura zignorowała go.

- Nie chodzi mi tylko o tą organizację. Ale o wszystkie wioski. Rozmawiałam z Hibikim, tym chłopakiem, który znalazł nas lesie - dodała, wiedząc, że Sasuke nie zadaje sobie trudu by zapamiętywać czyjeś imiona. - Powiedział mi coś dziwnego.

Sasuke ponaglił ją spojrzeniem.

- Mówił coś o tym, że biedniejsi ludzie zostali pozbawieniu dostępu do jedzenia. O tym, że Kage pozbywali się w ten sposób słabszych.

Sasuke zmarszczył brwi.

- To niemożliwe. Na zebraniu Kage potwierdzono, że każdy dostawał swój przydział jedzenia, bez względu na to jak niewiele to było. 

- Wiem o tym, ale Hibiki nie wydawał się kłamać. Wygląda na to, że to był powód przez który dołączył do Fukushu. 

Sasuke spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem. Oboje wiedzieli co to oznacza. Ktoś dostarczał Kage fałszywe informacje. 

- Postaraj się z niego coś jeszcze wyciągnąć. Musimy dowiedzieć się czegoś jeszcze, jeśli chcemy namówić Naruto do działania.

Sakura pokiwała głową, ale wiedziała, że to nie będzie łatwe. Od ich ostatniej rozmowy Hibiki zdystansował się i ograniczył jedynie do takich wyrażeń jak: "Przyniosłem jedzenie." czy "Mam cie gdzieś zaprowadzić." Jakakolwiek próba nawiązania z nim konwersacji kończyła się fiaskiem. 

- Masz jakiś pomysł co zrobić z tym wiążącym jutsu?

Sakura wyrwała się z zamyślenia i bezwiednie spojrzała na klatkę piersiową Sasuke.

- Jeszcze nic - burknęła. - Pokaż je jeszcze raz.

Uchiha odrzucił kołdrę z wyraźnym niezadowoleniem i ściągnął swoją czarną kurtkę razem z - oczywiście - czarnym t-shirtem. Sakura przybliżyła się i przeciągnęła palcem po czarnym znaku na jego piersi. Sasuke zadrżał pod jej dotykiem i całą siłą woli powstrzymywała się od uśmiechu satysfakcji. Niestety minęła ona niezwykle szybko, gdy tylko Sakura zrozumiała, że nie ma pojęcia co przed sobą widzi. Nigdy wcześniej nie spotkała się z czymś takim. Sfrustrowana odsunęła się, z zażenowaniem stwierdzając, że praktycznie siedzi Sasuke na kolanach. 

- Postaram się dyskretnie wypytać ludzi. Nie mam pojęcia co to może być - westchnęła.

Sasuke ubrał się szybko i ponownie zawinął w kołdrę.

- A ty? - zapytała Sakura. - Dowiedziałeś się o nich czegoś?

Sasuke zastanowił się przez chwilę, zbierając myśli.

- Głównie o hierarchii jaka tu panuje. Jak już wiemy, Asami jest przywódcą. Bezpośrednio pod nim znajdują się porucznicy oddziałów. W każdym tym oddziale znajduje się podporucznik, który przekazuje rozkazy od poruczników.

Sakura pokiwała głową. W ten sposób ci stojący nisko w hierarchii nie byli w stanie dowiedzieć się kim dokładnie jest przywódca.

- Jak na razie zdążyłem poznać czterech poruczników. Katsuo, znany również jako nasz ulubiony łowca. Wygląda też na to, że jest kimś w rodzaju prawej ręki i zastępcy Asamiego. Do tego dochodzi Sentoki Kimiko, ta która pracuje z tobą w oddziale medycznym. Formalnie jest porucznikiem, ale przywódca nie bardzo liczy się z jej zdaniem. Następny jest Souma, który jest odpowiedzialny za wywiad. Widziałem go tylko raz jak składał raport Asamiemu. Yuwako wymknęło się kim on jest.

- Yuwako? - zapytała Sakura, czując wzburzającą się w niej krew.

Sasuke przytaknął, nieświadomy jej irytacji.

- Jest ostatnim z  poruczników o których wiem i prawdopodobnie najsłabszym.

- Skąd o tym wiesz? - Sakura zapytała ostrzej niż zamierzała, a to wystarczyło, żeby Sasuke przyjrzał jej się z uwagą.

- Natknąłem się na nią, gdy targałem twoje ciało podczas ucieczki z Suny. Próbowała pokonać mnie za pomocą genjutsu. 

- Na ciebie nie działa genjutsu - prychnęła Sakura.

Sasuke skinął głową.

- Dlatego rozebrała się, próbując mnie rozproszyć.

- Co takiego? - wykrztusiła Sakura i zaraz doprowadziła się do porządku, widząc poszerzający się uśmiech na twarzy Uchihy.

- Och, no wiesz - kontynuował niewinnym głosem. - Zdjęła okrycie i pokazywała swoje wdzięki.

- Cudownie obudziłam się w jaskini, więc najwyraźniej sztuczka nie zadziałała - wycedziła Sakura przez zęby, czując ogarniającą ja złość.

- Z pewnością była to cudowna pobudka.- Sasuke uśmiechnął się, prezentując całe swe śnieżnobiałe uzębienie.

Sakura zarumieniła się wściekle na wspomnienie pocałunku. Chcąc jak najszybciej zmienić temat burknęła:

- Skoro jest na tyle głupia, że walczyła z tobą za pomocą genjutsu i na tyle słaba, że uszliśmy z walki z nią bez żadnych obrażeń, dlaczego jest porucznikiem Fukushu?

- A jak myślisz, Sakura? - Spojrzał na nią wyczekująco, jakby odpowiedź na to pytanie była oczywista, ale Haruno wzruszyła tylko ramionami.

- Nie mam pojęcia.

Sasuke westchnął ciężko.

- Na co może przydać się mężczyźnie kobieta, której największymi atutami jest jej uroda i umiejętności uwodzenia?

- Och - odparła tylko, czując, że jej policzki ponownie pokrywają się rumieńcem. - Ale musiał robić ją porucznikiem tylko po to, że-żeby... poszła z nim do łóżka? - zająknęła się wywołując - o ile było to jeszcze możliwe - jeszcze większy uśmiech u Sasuke. 

Uchiha wzruszył ramionami. 

- Być może nalegała albo było to tylko praktyczne rozwiązanie, żeby mieć ją w pobliżu. - Omiótł ją gorącym spojrzeniem, pod wpływem którego zadrżała i stała się boleśnie świadoma, że ma na sobie jedynie długą koszulkę przyniesioną przez Hibikiego i majtki, które musiała codziennie prać - niechaj żyje ten kto wymyślił suszące jutsu. Zapragnęła wyrwać Sasuke kołdrę i zawinąć się nią w ochronny kokon, ale wiedziała, że to go jedynie rozbawi. Uchiha przesunął swoje spojrzenie na jej usta, a ona bezwiednie je oblizała, sprawiając, że jego oczy rozszerzyły się. Siedziała nieruchomo czekając na jego ruch i zdając sobie sprawę, że cokolwiek zrobi, nie będzie w stanie go przed tym powstrzymać. Nie wiedziała ile tak trwali - minutę, może dwie - lecz w końcu Sasuke otrząsnął się i ponownie uśmiechnął się tym swoim aroganckim uśmieszkiem, po czym odrzucił kołdrę, zsuwając swoje nogi na ziemię. 

- Muszę już iść, wkrótce zorientują się, że zniknąłem. - Nałożył buty w zawrotnym tempie i już zaczął podnosić się z łózka, ale zawahał się na chwilę. Odwrócił się gwałtownie i jednym szybkim ruchem chwycił ją, przyciągając do siebie i wplatając palce w jej włosy. Sakura zamarła, czując jego oddech na swoich ustach i widząc jego rozgorączkowane spojrzenie.

- Nie będę długo czekać - wyszeptał muskając jej usta swoimi. 

Zanim zdążyła coś odpowiedzieć, zerwał się z łóżka i zniknął za drzwiami, zostawiając ją z galopującym sercem i rozbieganymi myślami.